Ook Nick Mason kijkt terug op zijn carrière als drummer in 'Inside Out, a personal history of Pink Floyd'. Boeken over superbands en popsterren vervallen nogal makkelijk in excessen maar Nick Mason beschrijft met typische Britse flegmatiek en vanuit het bevoorrechte perspectief van iemand die erbij was, op een grappige en eerlijke manier zowel de grote momenten als de kleine geschiedenis van de groep. Nu dank ik de goden elke dag op mijn knieën voor mijn brede muzikale smaak. Laat het maar komen, ik luister er wel naar. (Free Jazz even buiten beschouwing gelaten. Alles heeft zijn limiet.) Vanuit het grote kosmische eerlijkheidsprincipe wordt dit gecompenseerd met een gebrek aan muzikaal talent. Ik kan geen noten lezen, heb geen muzikaal gehoor en mijn zangtalent is wisselvallig. Dit belet me echter niet gitaar te spelen. Reeds vroeg hiermee begonnen (zie jeugdbeweging, kampvuur en andere nonkel Bob toestanden) volg ik nu - sinds een jaar of vier- terug gitaarles met akkoorden. We nemen alle klassiekers onder handen en zingen en spelen dapper elke tablatuur van de Beatles, Stones, Neil Young, Crowded House, Jimmy Hendrickx, Bowie en andere grootheden na.
Muziek verzacht werkelijk de zeden. Ik hoef slechts de sierlijke hals van mijn lieflijk instrument vast te nemen of de endorfines vloeien overvloedig en het stressniveau daalt hoorbaar. Engelenscharen staan op, de zon schijnt en het huis ruikt naar versgebakken brood.
En ik sta hierin niet alleen. In 'Zen Guitar' beschrijft Philip Toshio Sudo hoe een zen aanpak van het gitaar spelen kan leiden tot een grotere creativiteit, evenwicht en harmonie. Gitaar spelen als metafoor voor het leven. Dat kan tellen. (Maar er bestaan ook boeken over zen katten, zen golf, zen koken etc...dus ga ik niet te hoog van de toren blazen.) Het is natuurlijk altijd een bonus als een geliefkoosde bezigheid ook meditatie in de hand werkt. Maar is iedere handeling met overtuiging, inzet en toewijding volbracht tevens niet een uitnodiging tot overpeinzing?
Omdat ik al jaren probeerde een aantal songs onder de knie te krijgen, waaronder 'Wish you were here' (van Pink Floyd natuurlijk) was ik zo blij met een ander gitaarboek. Will Hodgkinson probeert in 'Guitar Man, a six-string odyssey, het gitaarspel onder de knie te krijgen. Startend van nul, stelt hij zich als doel om moederziel alleen, op het podium, voor een publiek, 'Anji' van Davey Graham te vertolken. (Niet te verwarren met Angie van de Roling Stones.) Wie dit lied kent, weet dat dit wel van een zekere moed en ambitie getuigt. Hij heeft ballen, zeg je dan als mede gitaarspeler. Maar doorheen dit informatieve, anekdotisch en soms grappig boek praat hij met muzikanten, gaat hij op bezoek bij grootheden als Johny Marr en Bert Jansch en leert hij het instrument voldoende bedwingen om uiteindelijk zijn droom waar te maken. Op het eind van het boek slaagt hij er dan ook in om 'Anji' te spelen voor een enthousiast publiek van vrienden. Dit is opnieuw een voorbeeld van hoe het leven en een boek elkaar kunnen verrijken. Want wat hebben wij geleerd deze week in de gitaarles? Juist: 'Wish you were here'. Mijn dag kon niet meer stuk. Een klein mailtje volstaat beste Boppers om me te boeken voor een optreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten