Het is veertig jaar geleden dat we op de maan liepen. Ik herinner me, hoewel ik toen nog een ukkie was,de eerste maanlanding. De korrelige zwart-wit beelden van de eerste mens op het desolate maanlandschap spreken nog steeds tot de verbeelding. De onsterfelijke iconografie van de eenzame astronaut, slechts van het dodelijke vacuüm gescheiden door een dunne technologische schil, is het prototypische beeld van de mens als ontdekker. De mens aan de grens. Het net ontgonnen heelal beloofde ons spannende avonturen en de sterren riepen ons toe. De astronauten werden onthaald als helden en werden geïdentificeerd met het succes van deze epische onderneming. Maar het ruimtevaartprogramma was het resultaat van een grote groep mensen die aangedreven door een charismatische president met een idee, het beste van zichzelf gaf en er in slaagde om in minder dan 10 jaar een mens op de maan te zetten. Men noemt het - enigszins triest - ook de laatste grote optimistische onderneming van de mensheid.
Konden we maar alle inzet, energie en motivatie die destijds door dit project werden opgewekt, opnieuw mobiliseren! Chris Kraft en Gene Kranz, destijds NASA ‘flight directors’, beschrijven in respectievelijk, 'Flight. My Life in Mission Control' en 'Failure is not an option' met verve hun belevenissen tijdens de Mercuri, Gemini en Apollo missies. De boeken lezen als een trein en het is verbazend te zien dat beide schrijvers steeds opnieuw terug refereren naar de branie, moed en doorzetting, waarvan iedereen toen blijk gaf. Je moet sommige verhalen wel met een nostalgische korrel zout nemen, maar de boeken blijven een testament van een minder cynische tijd waarin het samenhorigheidsgevoel steevast de boventoon voerde. De maanlanding is ondertussen 40 jaar oud. In die tussenliggende periode heeft geen enkel andere collectieve onderneming ons zo begeesterd en in de ban gehouden. De sterren roepen nog steeds maar we luisteren niet meer. Onbemande sondes en een internationaal ruimtestation blijven parochiale initiatieven en zingen maar een zwak loflied aan de menselijke ontdekkingsdrift en diens nood 'to boldly go where no man has gone before'.
En dit houdt een risico in, zoals zo mooi beschreven in een vijftal essays van Wyn Wachhorst, gebundeld in 'The dream of Spaceflight'. De ontdekking van de ruimte is niet slechts een zaak van technologie of politiek maar is een appel aan onze ware spirituele aard. De mens heeft steeds die grens aan het bekende opgezocht, hij heeft die nodig. Mijmerend langs de vloedlijn vraagt hij zich af wat zich aan de overkant van de oceaan bevind. Maar er is hoop. NASA heeft onder het Bush bewind de opdracht gekregen om een permanente maanbasis uit te bouwen. Het Constellation programma voorziet in de bouw van nieuwe raketten (ARES I-V) en de nieuwe Altair Lunar Lander. Ook ons eigen landje laat zich niet onbetuigd en heeft beslist de bouw van het ESA ARV (Advanced Re-entry Vehicle) mee te financieren. En Boppers, laten we ons ook inspireren door Frank De Winne, de eerste Belgische gezagvoerder van het ISS - polyglot, piloot en ingenieur. Met hem kunnen we dromen van reizen naar de maan, mars...and beyond!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten